Overzicht

Sharm El Sheikh is een Egyptische toeristenstad, gelegen aan de samenvloeiing van de Golf van Akaba en Suez aan de kust van de Rode Zee. Het heeft een oppervlakte van 480 km en is de grootste stad in het gouvernement Zuid-Sinaï. De stad omvat toeristische resorts die worden bezocht door bezoekers van over de hele wereld, en staat bekend als een van 's werelds duikcentra die amateurs en professionals van deze sport aantrekt. Ras Church, Sharm El-Miya, Nakhlet El-Tabal, naast Ras Mohammed Protectoraat gelegen in het zuiden, Nabq Protectoraat tussen Dahab en Naama Bay aan de samenvloeiing van de continenten Azië en Afrika, en bevat meer dan 200 hotels en resorts, met uitzondering van restaurants, cafés, commerciële markten, uitgaanssteden, nachtclubs en casino's.  

Sinaï-schiereiland

Het Sinaï-schiereiland of gewoon Sinaï is een schiereiland in Egypte en het enige deel van het land dat in Azië ligt. Het is gelegen tussen de Middellandse Zee in het noorden en de Rode Zee in het zuiden, en is een landbrug tussen de Aziatische en Afrikaanse continenten. Sinai heeft een landoppervlak van ongeveer 60.000 km2. Het Sinaï-schiereiland verdeeld in twee provincies: het Gouvernement Zuid-Sinaï en het Gouvernement Noord-Sinaï. Maar de Noord-Sinai is voor iedereen alvele jaren gesloten. Drie andere gouvernementen overspannen het Suezkanaal en steken over naar Afrikaans Egypte: Suez Governorate aan de zuidkant van het Suezkanaal, Ismailia Governorate in het centrum en Port Said Governorate in het noorden. In de klassieke tijd stond de regio bekend als Arabia Petraea. Het schiereiland kreeg in de moderne tijd de naam Sinaï vanwege de veronderstelling dat een berg nabij het Sint-Catharinaklooster de Bijbelse berg Sinaï is. De berg Sinaï is een van de meest religieus belangrijke plaatsen in de Abrahamitische religies. Het Sinaï-schiereiland maakt deel uit van Egypte vanaf de eerste dynastie van het oude Egypte ca. 3100 voor Chr. Het zuidelijke deel van de Sinai is een toeristische bestemming geworden vanwege de natuurlijke omgeving, rijke koraalriffen en bijbelse geschiedenis. De Sinai is driehoekig van vorm, met de noordkust aan de zuidelijke Middellandse Zee en de zuidwest- en zuidoostkust aan de Golf van Suez en de Golf van Aqaba van de Rode Zee. Het is verbonden met het Afrikaanse continent door de landengte van Suez, 125 kilometer, brede strook land, met daarin het Suezkanaal. De oostelijke landengte, die deze verbindt met het Aziatische vasteland, is ongeveer 200 kilometer breed. De oostelijke oever van het schiereiland scheidt de Arabische plaat van de Afrikaanse plaat.  Het meest zuidelijke puntje is het Ras Muhammad National Park. De grootste stad van Sinai is Arish, de hoofdstad van de Noord-Sinaï. Vroeger heete het Rhinocorura,Grieks voor "Afgesneden Neuzen" en de gelijknamige regio eromheen werden door Ptolemaeus Egypte gebruikt als een plaats van verbanning voor criminelen. Andere grotere nederzettingen zijn onder meer Sharm el-Sheikh en El-Tor, aan de zuidkust. De Sinaï in het binnenland is dor in feite een woestijn, bergachtig en dunbevolkt, met als grootste nederzettingen Sint-Katerina en Nekhel. Sinai werd door de oude Egyptenaren Mafkat "Land van Turkoois" genoemd. Vanaf de tijd van de Eerste Dynastie of daarvoor, delfden de Egyptenaren turkoois in de Sinaï  in Serabit El Khadim. De mijn werd duizenden jaren met tussenpozen en op seizoensbasis gebruikt. Moderne pogingen om de deposito's te exploiteren zijn niet winstgevend geweest. Het fort Tjaru in de westelijke Sinaï was een verbanningsoord voor Egyptische misdadigers. De Weg van Horus verbond het door de noordelijke Sinaï met het oude Kanaän. Vanaf 521–486 v. Chr.onder Darius de Grote  Maakte de Sinai deel uit van de Perzische provincie Abar-Nahra, wat betekent 'voorbij de rivier' waarmee de Eufraatrivier word bedoeld. Cambyses II slaagde erin de vijandige Sinaï-woestijn over te steken, traditioneel de eerste en sterkste verdedigingslinie van Egypte, en bracht de Egyptenaren onder leiding van Psamtik III, zoon en opvolger van Ahmose, ten strijde bij Pelusium. De Egyptenaren verloren en trokken zich terug in Memphis; de stad viel in handen van de Perzische macht en de farao werd in ballingschap weggevoerd naar Susa in Perzië. Na de dood van de laatste Nabateese koning, Rabbel II Soter, in 106, ondervond de Romeinse keizer Trajanus praktisch geen weerstand en veroverde het koninkrijk op 22 maart 106. Met deze verovering kreeg het Romeinse Rijk de controle over alle oevers van de Middellandse Zee. Het Sinaï-schiereiland werd een deel van de Romeinse provincie Arabië Petraea. Ayyubid-periode Tijdens de kruistochten stond het onder de controle van Fatimid Caliphate. Later schafte Sultan Saladin het Fatimid-kalifaat in Egypte af en nam ook deze regio onder zijn controle. Het was de militaire route van Caïro naar Damascus tijdens de kruistochten. En om deze route veilig te stellen, bouwde hij een citadel op het eiland Farao nabij het huidige Taba, bekend onder zijn naam 'Saladin's Citadel Mamluk en Ottomaanse periodes Het schiereiland werd bestuurd als onderdeel van Egypte onder het Mamluk-sultanaat van Egypte van 1260 tot 1517, toen de Ottomaanse sultan Selim de Grim, de Egyptenaren versloeg bij de veldslagen van Marj Dabiq en al-Raydaniyya, en Egypte opnam bij het Ottomaanse rijk. Van toen tot 1906 werd de Sinaï bestuurd door de Ottomaanse provinciale regering van de Pashalik van Egypte, zelfs na de oprichting van de heerschappij van de Muhammad Ali-dynastie over de rest van Egypte in 1805 Britse controle In 1906 droeg de Ottomaanse Porte het bestuur van de Sinaï formeel over aan de Egyptische regering, wat in wezen betekende dat het onder de controle viel van het Verenigd Koninkrijk, dat Egypte sinds 1882 bezet had en grotendeels beheerste. De grens die door de Britten werd opgelegd loopt in een bijna rechte lijn van Rafah aan de Middellandse Zee naar Taba aan de Golf van Aqaba. Deze lijn heeft sindsdien dienst gedaan als de oostgrens van Egypte. Op 16 mei 1967 beval Egypte de UNEF de Sinaï te verlaten en bezette het opnieuw militair. Secretaris-generaal U Thant gehoorzaamde uiteindelijk en beval de terugtrekking zonder toestemming van de Veiligheidsraad. In de loop van de Zesdaagse Oorlog die kort daarna uitbrak, bezette Israël het hele Sinaï-schiereiland en de Gazastrook vanuit Egypte, de Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem vanuit Jordanië ,dat Jordanië sinds 1949 onder controle had. en de Golan Hoogten uit Syrië. Het Suezkanaal, waarvan de oostelijke oever nu bezet was door Israël, werd gesloten. Israël begon zijn inspanningen op het gebied van grootschalige Israëlische nederzettingen op het Sinaï-schiereiland. Na de Israëlische verovering van de Sinaï lanceerde Egypte de uitputtingsoorlog (1967-70) die erop gericht was Israël te dwingen zich terug te trekken uit de Sinaï. De oorlog leidde tot langdurige conflicten in de Suezkanaalzone, variërend van beperkte tot grootschalige gevechten. Israëlische beschietingen van de steden Port Said, Ismailia en Suez op de westelijke oever van het kanaal leidden tot grote burgerslachtoffers (inclusief de virtuele vernietiging van Suez) en droegen bij tot de vlucht van 700.000 Egyptische interne vluchtelingen. Uiteindelijk eindigde de oorlog in 1970 zonder verandering in de frontlinie. Grens tussen Egypte en Israël, kijkend naar het noorden vanaf het Eilat-gebergte. Op 6 oktober 1973 begon Egypte met Operatie Badr om de Sinaï te heroveren, terwijl Syrië een gelijktijdige operatie lanceerde om de Golanhoogten te heroveren, waardoor de Yom Kippoer-oorlog begon in Egypte en een groot deel van Europa bekend als de Oktoberoorlog. Egyptische technische troepen bouwden pontonbruggen om het Suezkanaal over te steken en bestormden de Bar-Lev Line, de verdedigingslinie van Israël langs de oostelijke oever van het Suezkanaal. Hoewel de Egyptenaren de controle over het grootste deel van de oostelijke oever van het Suezkanaal behielden, stak het Israëlische leger in de latere stadia van de oorlog het zuidelijke deel van het Suezkanaal over, sneed het Egyptische 3e leger af en bezette een deel van het Suezkanaal. De westelijke oever van het kanaal. De oorlog eindigde na een onderling overeengekomen wapenstilstand. Na de oorlog, als onderdeel van de daaropvolgende Sinaï-terugtrekkingsovereenkomsten, trok Israël zich terug uit de onmiddellijke nabijheid van het Suezkanaal, waarbij Egypte ermee instemde om de doorgang van Israëlische schepen toe te staan. Het kanaal werd in 1975 heropend, waarbij president Sadat het eerste konvooi door het kanaal leidde aan boord van een Egyptische torpedobootjager. In 1979 ondertekenden Egypte en Israël een vredesverdrag waarin Israël ermee instemde zich terug te trekken uit het hele Sinaï-schiereiland. Israël trok zich vervolgens in verschillende fasen terug en eindigde in 1982. De Israëlische terugtrekking omvatte de ontmanteling van bijna alle Israëlische nederzettingen, inclusief de nederzetting Yamit in het noordoosten van de Sinaï. De uitzondering was dat de kuststad Sharm el-Sheikh, die de Israëli's hadden gesticht als Ofira tijdens hun bezetting van het Sinaï-schiereiland niet werd ontmanteld. Het verdrag maakt toezicht op de Sinaï door de multinationale troepenmacht en waarnemers mogelijk en beperkt het aantal Egyptische strijdkrachten op het schiereiland. Sinds het begin van de jaren 2000 is de Sinaï de locatie geweest van verschillende terreuraanslagen tegen toeristen, van wie de meeste Egyptenaren zijn. Uit onderzoek is gebleken dat deze voornamelijk werden ingegeven door een wrok over de armoede waarmee veel bedoeïenen in het gebied te maken hebben. Het aanvallen van de toeristenindustrie werd gezien als een methode om de industrie schade toe te brengen, zodat de overheid meer aandacht aan hun situatie zou besteden. Sinds de Egyptische Revolutie van 2011 is er meer onrust ontstaan ​​in het gebied, waaronder de Egyptisch-Israëlische grensaanval in 2012 waarbij 16 Egyptische soldaten werden gedood door militanten. Onder president el-Sisi heeft Egypte een rigoureus beleid gevoerd om de grens met de Gazastrook te controleren, inclusief de ontmanteling van tunnels tussen Gaza en de Sinaï. De bevolking van de Sinaï bestaat grotendeels uit in de woestijn wonende bedoeïenen met hun kleurrijke traditionele kostuums en belangrijke cultuur. Grote aantallen Egyptenaren uit de Nijldal en de Delta trokken naar het gebied om in het toerisme te werken, maar de ontwikkeling had een negatieve invloed op de inheemse bedoeïenenbevolking. Om hun problemen te helpen verlichten, begonnen verschillende ngo's in de regio te werken, waaronder de Makhad Trust, een Britse liefdadigheidsinstelling die de bedoeïenen helpt bij het ontwikkelen van een duurzaam inkomen terwijl de natuurlijke omgeving, het erfgoed en de cultuur van de Sinai worden beschermd. Sinds het Israëlisch-Egyptische vredesverdrag zijn de schilderachtige plekjes van de Sinaï ,inclusief koraalriffen voor de kust en religieuze structuren belangrijk geworden voor de toeristenindustrie. De meest populaire toeristische bestemming in Sinai zijn de berg Sinaï Jabal Musa en het Sint-Catharinaklooster, dat wordt beschouwd als het oudste nog werkende christelijke klooster ter wereld, en de badplaatsen Sharm el-Sheikh, Dahab, Nuweiba en Taba.