Salah ad-Din al Ayyubi
Salah ad-Din al Ayyubi
Saladin werd geboren in Tikrit in het huidige Irak. Zijn persoonlijke naam was “Yusuf”; “Salah ad-Din” is een laqab, een eretitel, wat “gerechtigheid van het geloof” betekent. Zijn familie was hoogstwaarschijnlijk van Koerdische afkomst,
en was afkomstig uit het dorp Ajdanakanin de buurt van de stad Dvin in het centrum van Armenië.
Salah ad-Din al Ayyubi Rawadiya-stam waar hij vandaan kwam, was tegen die tijd gedeeltelijk geassimileerd in de Arabisch sprekende wereld.
In de tijd van Saladin had geen geleerde meer invloed dan sjeik Abdul Qadir Gilani,
en Saladin werd sterk beïnvloed en geholpen door hem en zijn leerlingen.
In 1132 vond het verslagen leger van Zengi, atabeg van Mosul,
hun toevluchtsoord geblokkeerd door de rivier de Tigris tegenover het fort van Tikrit, waar Saladins vader, Najm ad-Din Ayyub, de bewaker was.
Ayyub zorgde voor veerboten voor het leger en gaf hen onderdak in Tikrit. Mujahid al-Din Bihruz,
een voormalige Griekse slaaf die was aangesteld als de militaire gouverneur van Noord-Mesopotamië vanwege zijn dienst aan de SeLjuks,
berispte Ayyub voor het geven van toevlucht aan Zengi en werd Azzub verbannen in 1137 uit Tikrit nadat zijn broer
Asad al-Din Shirkuh een vriend van Bihruz had vermoord. Volgens Baha ad-Din ibn Shaddad,
werd Saladin geboren op dezelfde avond dat zijn familie Tikrit verliet.
In 1139 verhuisden Ayyub en zijn familie naar Mosul, waar Imad ad-Din Zengi zijn schuld erkende en Ayyub aanstelde
tot commandant van zijn fort in Baalbek. Na de dood van Zengi in 1146, werd zijn zoon, Nur ad-Din, de regent van Aleppo en de leider van de Zengids.
Saladin, die nu in Damascus woonde, zou een bijzondere voorliefde voor de stad hebben,
maar informatie over zijn vroege jeugd is schaars.Over onderwijs schreef Saladin: “Kinderen worden opgevoed zoals hun ouders zijn opgevoed”.
Volgens zijn biografen, Anne-Marie Eddéen al-Wahrani, was Saladin in staat om vragen te beantwoorden over Euclides, de Almagest, rekenen en rechten, maar dit was een academisch ideaal.
Het was zijn kennis van de Koran en de “religiewetenschappen” die hem in verband brachten met zijn tijdgenoten. Verschillende bronnen beweren dat hij tijdens zijn studie meer geïnteresseerd was in religieuze studies dan in het leger.
Een andere factor die zijn interesse in religie kan hebben beïnvloed, was dat tijdens de Eerste Kruistocht Jeruzalem door de christenen werd ingenomen. Naast de islam had Saladin kennis van de genealogieën, biografieën en geschiedenissen van de Arabieren,
evenals de bloedlijnen van Arabische paarden. Belangrijker was dat hij de Hamasah van Abu Tammam uit zijn hoofd kende. Hij sprak Koerdisch en Arabisch.
Salah ad-Din of Saladin was een soennitische moslim Koerd. Hij werd de eerste sultan van zowel Egypte als Syrië en stichtte de Ayyubiden-dynastie. Saladin leidde de militaire campagne van moslims tegen de kruisvaardersstaten in de Levant.
Op het hoogtepunt van zijn macht omspande zijn sultanaat Egypte, Syrië, de Jazira (Boven-Mesopotamië), de Hejaz (west-Arabië), Jemen, delen van West-Noord-Afrika en Nubië.
Hij werd oorspronkelijk in 1164 samen met zijn oom Shirkuh, een generaal van het Zengid-leger, naar Fatimid Egypte gestuurd in opdracht van hun heer Nur ad-Din om Shawar te helpen herstellen als vizier van de tiener Fatimid-kalief al-Adid.
Een machtsstrijd volgde tussen Shirkuh en Shawar nadat de laatste was hersteld.
Saladin klom intussen in de rangen van de Fatimiden-regering vanwege zijn militaire successen tegen kruisvaardersaanvallen op zijn grondgebied en zijn persoonlijke nabijheid tot al-Adid.
Nadat Shawar was vermoord en Shirkuh stierf in 1169, benoemde al-Adid, Saladin tot vizier,
een zeldzame benoeming van een soennitische moslim op zo’n belangrijke positie in het sjiitische kalifaat.
Tijdens zijn ambtstermijn als vizier begon Saladin het Fatimiden establishment te ondermijnen en, na de dood van al-Adid in 1171, schafte hij het Fatimiden-kalifaat af en bracht hij de loyaliteit van het land met het soennitische,
in Bagdad gevestigde Abbasid-kalifaat opnieuw op één lijn.
In de daaropvolgende jaren leidde hij invallen tegen de kruisvaarders in Palestina, gaf hij opdracht tot de succesvolle verovering van Jemen en weerde hij pro-Fatimid-opstanden in Opper-Egypte.
Niet lang na de dood van Nur ad-Din in 1174 lanceerde Saladin zijn verovering van Syrië en trok op verzoek van de gouverneur vreedzaam Damascus binnen.
Halverwege 1175 had Saladin Hama en Homs veroverd, wat de vijandigheid van andere Zengid-heren, de officiële heersers van de verschillende regio’s van Syrië, uitnodigde.
Kort daarna versloeg hij het Zengid-leger in de Slag om de Hoorns van Hama van 1175 en werd daarna uitgeroepen tot de “Sultan van Egypte en Syrië” door de Abbasiden-kalief al-Mustadi.
Saladin maakte verdere veroveringen in Noord-Syrië en de Jazira, ontsnapte aan twee aanslagen op zijn leven door Assassijnen, voordat hij in 1177 terugkeerde naar Egypte om de problemen daar aan te pakken.
Tegen 1182 had Saladin de verovering van het islamitische Syrië voltooid nadat hij Aleppo had ingenomen, maar slaagde er uiteindelijk niet in het Zengid-bolwerk van Mosul over te nemen.
Onder bevel van Saladin versloeg het Ayyubid-leger de kruisvaarders in de beslissende slag bij Hattin in 1187, en veroverde daarna de controle over Palestina – inclusief de stad Jeruzalem – van de kruisvaarders,
die het gebied 88 jaar eerder hadden veroverd. Hoewel het kruisvaarderskoninkrijk Jeruzalem tot het einde van de 13e eeuw bleef bestaan, betekende de nederlaag bij Hattin een keerpunt in het conflict met de moslimmachten in de regio.
Shirkuh was in een machtsstrijd over Egypte met Shawar en Amalrik I van Jeruzalem, waarin Shawar Amalrik om hulp vroeg. In 1169 werd Shawar naar verluidt vermoord door Saladin, en Shirkuh stierf later dat jaar.
Na zijn dood werden een aantal kandidaten overwogen voor de rol van vizier van al-Adid, van wie de meesten etnische Koerden waren. Hun etnische solidariteit kreeg vorm in de acties van de familie Ayyubiden in hun politieke carrière.
Saladin en zijn naaste medewerkers waren op hun hoede voor Turkse invloed.
Bij een gelegenheid drong Isa al-Hakkari, een Koerdische luitenant van Saladin, er bij een kandidaat voor het vizierschap,
Emir Qutb al-Din al-Hadhbani, op aan om opzij te gaan door te stellen dat “zowel hij als Saladin Koerden zijn en dat
de macht niet overgaan mocht in de handen van de Turken”. Nur ad-Din koos een opvolger voor Shirkuh,
maar al-Adid benoemde Saladin om Shawar te vervangen als vizier.
De redenering achter de keuze van de sjiitische kalief al-Adid voor Saladin, een soenniet, varieert. Ibn al-Athir beweert dat de kalief hem koos nadat zijn adviseurs hem hadden verteld dat “er niemand zwakker of jonger is” dan Saladin,
en “geen van de emirs [commandanten] gehoorzaamde hem of diende hem”. Volgens deze versie werd hij echter na enig onderhandelen uiteindelijk door de meerderheid van de emirs geaccepteerd.
De adviseurs van Al-Adid werden ook verdacht van het promoten van Saladin in een poging om de in Syrië gevestigde Zengids te splitsen. Al-Wahrani schreef dat Saladin werd geselecteerd vanwege de reputatie van zijn familie in hun “vrijgevigheid en militaire bekwaamheid”.
Imad ad-Din schreef dat na de korte rouwperiode voor Shirkuh, waarin “de meningen verschilden”, de Zengid-emirs voor Saladin kozen en de kalief dwongen om “hem als vizier te investeren”. Hoewel posities werden bemoeilijkt door rivaliserende moslimleiders,
steunde het grootste deel van de Syrische commandanten Saladin vanwege zijn rol in de Egyptische expeditie, waarin hij een record van militaire kwalificaties verwierf.
Saladin,werd ingehuldigd als vizier op 26 maart, bekeerde zich “van het drinken van wijn en keerde zich van frivoliteit om de kleding van religie aan te nemen”, volgens Arabische bronnen uit die tijd.
Nadat hij in zijn carrière meer macht en onafhankelijkheid had gekregen dan ooit tevoren, stond hij nog steeds voor de kwestie van de ultieme loyaliteit tussen al-Adid en Nur ad-Din.
Later in het jaar probeerde een groep Egyptische soldaten en emirs Saladin te vermoorden, maar omdat hij al wist van hun bedoelingen dankzij zijn inlichtingenchef Ali ibn Safyan, had hij de belangrijkste samenzweerder,
Naji, Mu’tamin al-Khilafa – de burger controleur van het Fatimidenpaleis – gearresteerd en vermoord.
De dag erna kwamen 50.000 zwarte Afrikaanse soldaten van de regimenten van het Fatimiden-leger die tegen het bewind van Saladin waren, samen met een aantal Egyptische emirs en gewone mensen, in opstand.
Uiterlijk op 23 augustus had Saladin de opstand resoluut de kop ingedrukt en hoefde hij nooit meer een militaire uitdaging vanuit Caïro aan te gaan.
Tegen het einde van 1169 versloeg Saladin, met versterkingen van Nur ad-Din, een enorme Byzantijnse kruisvaardersmacht in de buurt van Damietta. Daarna, in de lente van 1170, stuurde Nur ad-Din Saladins vader naar Egypte in overeenstemming met Saladins verzoek,
evenals aanmoediging van de in Bagdad gevestigde Abbasidische kalief, al-Mustanjid, die probeerde Saladin onder druk te zetten om zijn rivaliserende kalief af te zetten. al-Adid. Salah ad-Din al Ayyubi zelf had zijn greep op Egypte versterkt en zijn draagvlak daar uitgebreid.
Hij begon zijn familieleden hoge posities in de regio te verlenen; hij gaf opdracht tot de bouw van een college voor de Maliki-tak van de soennitische islam in de stad, evenals een voor de Shafi’i-denominatie waartoe hij behoorde in al-Fustat.
Nadat hij zich in Egypte had gevestigd, lanceerde Saladin een campagne tegen de kruisvaarders en belegerde Darum in 1170. Amalric trok zijn Tempeliers garnizoen terug uit Gaza om hem te helpen bij de verdediging van Darum,
maar Salah ad-Din al Ayyubi ontweek hun troepenmacht en veroverde Gaza in 1187. In 1191 vernietigde Saladin de vestingwerken in Gaza die door koning Boudewijn III waren gebouwd voor de Tempeliers. Het is onduidelijk wanneer dit precies is gebeurd,
maar in datzelfde jaar viel hij het kruisvaarderskasteel van Eilat aan en veroverde het, gebouwd op een eiland voor de Golf van Aqaba. Het vormde geen bedreiging voor de doorvaart van de islamitische marine, maar kon kleinere groepen moslimschepen lastigvallen en Saladin besloot het van zijn pad te verwijderen.
Volgens Imad ad-Din schreef Nur ad-Din in juni 1171 aan Saladin, waarin hij hem vertelde het Abbasidische kalifaat in Egypte te herstellen, dat Saladin twee maanden later coördineerde na extra aanmoediging door Najm ad-Din al-Khabusani, de Shafi’i faqih, die zich fel verzette tegen de sjiitische heerschappij in het land.
Verschillende Egyptische emirs werden aldus gedood, maar al-Adid kreeg te horen dat ze werden gedood omdat ze tegen hem in opstand waren gekomen. Hij werd toen ziek of werd vergiftigd volgens één account. Terwijl hij ziek was, vroeg hij Saladin hem een bezoek te brengen om hem te vragen voor zijn jonge kinderen te zorgen,
maar Saladin weigerde, uit angst voor verraad tegen de Abbasiden, en er wordt gezegd dat hij spijt had van zijn actie nadat hij zich realiseerde wat al-Adid had gewild. Hij stierf op 13 september en vijf dagen later werd de Abbasidische khutba uitgesproken in Caïro en al-Fustat, waarbij al-Mustadi tot kalief werd uitgeroepen.
Op 25 september verliet Saladin Caïro om deel te nemen aan een gezamenlijke aanval op Kerak en Montréal, de woestijnkastelen van het koninkrijk Jeruzalem, met Nur ad-Din die vanuit Syrië zou aanvallen. Voordat hij in Montreal aankwam,
trok Saladin zich echter terug naar Caïro toen hij de berichten ontving dat de leiders van de kruisvaarders tijdens zijn afwezigheid hun steun aan de verraders in Egypte hadden vergroot om Saladin van binnenuit aan te vallen en zijn macht te verminderen,
vooral de Fatimid die begonnen was met plannen om te herstellen hun vergane glorie. Hierdoor ging Nur ad-Din alleen verder.
In de zomer van 1173 werd een Nubisch leger samen met een contingent Armeense vluchtelingen gemeld aan de Egyptische grens,
voor klaar voor een belegering van Aswan. De emir van de stad had om de hulp van Saladin gevraagd en kreeg versterkingen onder leiding van Turan-Shah, de broer van Saladin. Bijgevolg vertrokken de Nubiërs;
maar keerde terug in 1173 en werden opnieuw verdreven. Deze keer rukten Egyptische troepen op vanuit Aswan en veroverden de Nubische stad Ibrim. Saladin stuurde een geschenk naar Nur ad-Din, die zijn vriend en leraar was geweest, 60.000 dinars,
“prachtige vervaardigde goederen”, enkele juwelen en een olifant.
Terwijl hij deze goederen naar Damascus vervoerde, maakte Saladin van de gelegenheid gebruik om het kruisvaarderslandschap te verwoesten. Hij voerde geen aanval uit op de woestijnkastelen,
maar probeerde de moslimbedoeïenen die in het gebied van de kruisvaarders woonden te verdrijven met als doel de Franken hun gidsen te ontnemen.
Op 31 juli 1173 raakte Saladins vader Ayyub gewond bij een paardrijongeval, wat uiteindelijk zijn dood tot gevolg had op 9 augustus 1173. In 1174 stuurde Saladin Turan-Shah om Jemen te veroveren om het en zijn haven Aden toe te wijzen aan de gebieden van de Ayyubid-dynastie.
Na de dood van Nur ad-Din stond Saladin voor een moeilijke beslissing;
hij kon zijn leger vanuit Egypte tegen de kruisvaarders verplaatsen of wachten tot hij
door as-Salih in Syrië werd uitgenodigd om hem te hulp te komen en van daaruit een oorlog te beginnen.
Hij kon het ook op zich nemen om Syrië te annexeren voordat het mogelijk in handen zou vallen van een rivaal,
maar hij vreesde dat een aanval op een land dat vroeger aan zijn meester toebehoorde – verboden in de islamitische
principes waarin hij geloofde – hem zou afschilderen als hypocriet,
waardoor hij ongeschikt was om de oorlog tegen de kruisvaarders te leiden. Saladin zag dat hij,
om Syrië te verwerven, ofwel een uitnodiging van as-Salih nodig had,
ofwel hem moest waarschuwen dat mogelijke anarchie gevaar zou kunnen opleveren voor de kruisvaarders.
Nadat hij het an-Nusayriyah-gebergte had verlaten, keerde Saladin terug naar Damascus en liet zijn Syrische soldaten naar huis terugkeren. Hij liet het bevel over Syrië aan Turan Shah,
en vertrok met alleen zijn persoonlijke volgelingen naar Egypte, waar hij op 22 september Caïro bereikte.
Na ongeveer twee jaar afwezig te zijn geweest,
had hij veel te organiseren en te begeleiden in Egypte, namelijk het versterken en herbouwen van Caïro. De stadsmuren werden hersteld en hun uitbreidingen werden aangelegd,
terwijl de bouw van de Citadel van Caïro werd begonnen. De 85 m diepe Bir Yusuf (“Joseph’s Well”) werd gebouwd op bevel van Saladin.
Het belangrijkste openbare werk dat hij buiten Caïro liet uitvoeren, was de grote brug bij Gizeh,
die bedoeld was als verdedigingswerk tegen een mogelijke Moorse invasie.
Salah ad-Din al Ayyubi bleef in Caïro en hield toezicht op de verbeteringen, bouwde colleges zoals de Madrasa van de Sword Makers en gaf opdracht tot het interne bestuur van het land. In november 1177 begon hij aan een inval in Palestina;
de kruisvaarders waren onlangs het grondgebied van Damascus binnengedrongen,
dus Salah ad-Din al Ayyubi zag de wapenstilstand als niet langer de moeite waard om te behouden.
De christenen stuurden een groot deel van hun leger om het fort van Harim ten noorden van Aleppo te belegeren,
zodat het zuiden van Palestina weinig verdedigers telde.
Saladin vond de situatie rijp en marcheerde naar Ascalon, dat hij de “Bruid van Syrië” noemde.
Willem van Tyrus noteerde dat het Ayyubiden-leger uit 26.000 soldaten bestond, waarvan 8.000 elitetroepen en 18.000 zwarte soldaten uit Soedan.
Dit leger plunderde het platteland, plunderde Ramla en Lod en verspreidde zich tot aan de poorten van Jeruzalem.
Saladin had bijna elke kruisvaardersstad veroverd.
Saladin verkoos Jeruzalem zonder bloedvergieten in te nemen en bood genereuze voorwaarden, maar degenen die binnen waren weigerden hun heilige stad te verlaten en zwoeren het in een gevecht
op leven en dood te vernietigen in plaats van het vreedzaam overhandigd te zien worden. Jeruzalem capituleerde voor zijn troepen op vrijdag 2 oktober 1187,
na een belegering. Toen het beleg was begonnen, was Saladin niet bereid kwartieren te beloven aan de Frankische inwoners van Jeruzalem. Balian van Ibelin dreigde elke moslimgegijzelde, geschat op 5.000,
te doden en de islamitische heiligdommen van de Rotskoepel en de al-Aqsa-moskee te vernietigen als er niet in een dergelijk kwartier werd voorzien.
Saladin raadpleegde zijn raad en de voorwaarden werden aanvaard.
De overeenkomst werd door de straten van Jeruzalem voorgelezen,
zodat iedereen binnen veertig dagen in zijn eigen onderhoud zou kunnen voorzien
en Saladin de overeengekomen eer zou kunnen betalen voor zijn vrijheid.
Er moest een ongewoon laag losgeld worden betaald voor elke Frank in de stad, of het nu man,
vrouw of kind was, maar Salah ad-Din al Ayyubi stond, tegen de wil van zijn penningmeesters in,
veel gezinnen toe die Chard heroverde Jaffa en herstelde de vestingwerken,
hij en Saladin bespraken opnieuw de voorwaarden.
Uiteindelijk stemde Richard ermee in de vestingwerken van Ascalon te slopen,
terwijl Saladin ermee instemde de controle van de kruisvaarders over de Palestijnse kust van Tyrus tot Jaffa te erkennen.
De christenen zouden als ongewapende pelgrims naar Jeruzalem mogen reizen en het koninkrijk van Saladin zou de komende drie jaar in vrede zijn met de kruisvaardersstaten.
Saladin stierf aan koorts op 4 maart 1193 in Damascus,
niet lang na het vertrek van koning Richard. In het bezit van Saladin op het moment van zijn dood waren één goudstuk en veertig zilverstukken.
Hij had zijn grote rijkdom weggegeven aan zijn arme onderdanen,
zodat er niets over was om zijn begrafenis te betalen.
Hij werd begraven in een mausoleum in de tuin buiten de Omajjadenmoskee in Damascus,
Syrië. Oorspronkelijk maakte de tombe deel uit van een complex dat ook een school omvatte,
Madrassah al-Aziziah, waarvan er weinig overblijft behalve een paar zuilen en een interne boog.
Zeven eeuwen later schonk keizer Wilhelm II van Duitsland een nieuwe marmeren sarcofaag aan het mausoleum.
De oorspronkelijke sarcofaag werd echter niet vervangen; in plaats daarvan heeft het mausoleum,
dat open is voor bezoekers, nu twee sarcofagen:
de marmeren sarcofagen aan de zijkant en de originele houten sarcofaag die het graf van Saladin bedekt.
Citadel van Salah el Din Salah ad-Din al Ayyubi
De Salah el Din-citadel, gebouwd op de Mokattam-heuvel in de buurt van het centrum van Caïro,
was ooit beroemd vanwege zijn frisse wind en grote uitzichten over de stad.
Het is nu een bewaard gebleven historische site, met moskeeën en musea.
In 1976 werd het door UNESCO uitgeroepen als een deel van de werelderfgoed site ”Historisch Caïro Islamitisch Caïro”
dat het nieuwe centrum van de islamitische wereld was, dat in de 14de eeuw zijn gouden eeuw bereikte.
De citadel werd tussen 1176 en 1183 n. Chr.
door de Koerdische Ayyubid-heerser Salah el-Dinn versterkt om het te beschermen tegen de kruisvaarders.
Slechts een paar jaar na het verslaan van het Fatimid-kalifaat wilde Salah el-Dinn een muur bouwen die zowel Caïro als Fustat zou omringen.
Salah el Din zou gezegd hebben:
“Met een muur zal ik de twee steden van Caïro en Fustat tot een uniek geheel maken,
zodat één leger ze allebei kan verdedigen en ik geloof dat het goed is om ze te omringen met een enkele muur.
De citadel zou het middelpunt van de muur zijn.
Gebouwd op een voorgebergte onder de heuvels van Muqattam,
een omgeving die het moeilijk maakte om aan te vallen,
de doeltreffendheid van de locatie van de citadel wordt verder aangetoond door het feit dat
het tot de 19de eeuw het hart van de Egyptische regering bleef.
De citadel stopte als regeringszetel toen de heerser van Egypte, Khedive Ismail, in de jaren 1860 verhuisde naar zijn nieuw gebouwde Abdeen-paleis.
Terwijl de Citadel werd voltooid in 1183-1184, was de muur die Salah el Din voor ogen had nog in aanbouw in 1238 en is na zijn dood afgemaakt door zijn opvolgers.
Om water aan de Citadel te leveren, bouwde Saladin de 85 meter diepe bron van Jozef ,
de zogenaamde geboortenaam van Salah el Din, Yūsif,
is het Arabische equivalent van Jozef, die vandaag de dag nog steeds te zien is.
Deze put is ook bekend als de put van de spiraal omdat
de ingang bestond uit 300 treden die rond de binnenkant van de put slingerden.
Zodra het water uit de bron naar de oppervlakte was gebracht,
reisde het naar de citadel over een reeks aquaducten.
Tijdens de heerschappij van al-Nasir Muhammad,
heeft de bron van Jozef niet genoeg water geproduceerd voor de talrijke dieren en mensen die toen in de citadel woonden.
Om het watervolume te verhogen,
bouwde Nasir een putsysteem dat bestond uit een aantal waterwielen op de Nijl,
waarvan het water vervolgens naar de muur werd getransporteerd
en vervolgens naar de citadel via de aquaducten die Saladin al had aangelegd.
De verbeteringen aan de watervoorziening van de citadel waren niet Nasir’s enige toevoegingen aan de citadel,
die tijdens de Mammelukken-periode aan een aantal verschillende toevoegingen was onderworpen.
Nasir’s meest opvallende bijdrage was de moskee van Nasir.
In 1318 herbouwde Nasir de Ayyubid-structuur en veranderde het in een moskee in zijn naam.
De structuur onderging verdere toevoegingen in 1335. Andere bijdragen aan de citadel tijdens het bewind van Nasir omvatten de zuidelijke omheining,
de noordelijke omheining werd voltooid door Salah el Din en de woonwijk, die ruimte omvatte voor de harem en de binnenplaats.
Voorafgaand aan Nasir’s werk aan de citadel, bouwden de Baibars de „Hal van Gerechtigheid‟ en het ‘Huis van Goud.
Mausoleum van Salah ad-Din al Ayyubi
Het Mausoleum van Saladin bevat de rustplaats en het graf van de middeleeuwse moslim Ayyubid Sultan Saladin.
grenst aan de Omajjadenmoskee in Damascus, Syrië. Het werd gebouwd in 1196, drie jaar na de dood van Saladin.
Oorspronkelijk omvatte het grafcomplex de begrafenis van Salah al-Din
en Madrassah al-Aziziah waarvan er weinig overblijft behalve een paar zuilen en
een interne boog naast het gerenoveerde graf van Saladin.
Het mausoleum herbergt momenteel twee sarcofagen: een gemaakt van hout,
naar verluidt de overblijfselen van Saladin, en een gemaakt van marmer,
werd in de late negentiende eeuw gebouwd als eerbetoon aan Saladin door de Ottomaanse
sultan Abdulhamid II en werd later gerestaureerd door de Duitse keizer Wilhelm II.
Samen met een marmeren sarcofaag werd ook een gouden sierlijke verguld bronzen
krans op de marmeren sarcofaag geplaatst, die later werd verwijderd door Faisal I of Lawrence of Arabia,
die het later in het Imperial War Museum deponeerde.
